/Kintsukuroi/ είναι μια ιαπωνική λέξη που σημαίνει «επιδιορθώνω κάτι χρησιμοποιώντας χρυσό»
Ένας ιδιωματισμός που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα γιατί συνδέεται βαθιά με την ιαπωνική κουλτούρα ωστόσο όμως πρεσβεύει μια στάση ζωής η οποία είναι άξιο να σχολιαστεί και αν μη τι άλλο να υιοθετηθεί από όλους μας.
Οι Iάπωνες κατασκεύαζαν αγγεία, μπολ, φλιτζάνια και πολύ συχνά είχαν ατυχήματα, αυτά έσπαγαν, έκαναν ρωγμές ή γίνονταν χίλια κομμάτια. Αντί λοιπόν να τα ξεφορτωθούν, τα ένωναν με χρυσό ή με ασήμι, τονίζοντας τα τρωτά σημάδια, «τις ουλές τους» κάνοντας τα έτσι μοναδικά και όμορφα.
Κάθε σπασμένο λοιπόν προϊόν, είχε επάνω του περίτεχνες λεπτομέρειες χρυσού. Κάθε ένα είχε σπάσει σε διαφορετικά σημεία. Δεν έμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους. Κάθε ένα ήταν μοναδικό.
Και αυτή η στάση του ανατολικού λαού έχει πολλά να διδαξει στον Δυτικό κόσμο που κυνηγά διαρκώς το τέλειο, το αψεγάδιαστο, το αλώβητο, το άθραυστο και το ακέραιο. Δεν αποδέχεται συχνά την μοναδικότητα και τις ρωγμές του κάθε ανθρώπου και δεν ρίχνει φως σε ότι τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Πολύ συχνά εστιάζει στα λάθη, στις αδυναμίες και στη διαφορετικότητα επικρίνοντάς την και στοχοποιώντας την. Για αλλαγή, γιατί δεν προσπαθούμε να αγαπήσουμε και να αγκαλιάσουμε τις ρωγμές μας; Τα δικά μας σημάδια, που μόνο εμείς τα βιώσαμε και τα αντιμετωπίσαμε με αυτόν τον τρόπο και σε αυτόν τον βαθμό.
Εάν το σκεφτούμε καλά κάθε ένας από εμάς έχει σπάσει ή με μαθηματική ακρίβεια θα «σπάσει» στην ζωή του. Μπορεί να είναι μια ρωγμή και να κοπεί στα δύο. Μπορεί να γίνει χίλια κομμάτια. Τι θα κάνει ; Οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι. Με πολύ κόπο αλλά και αγάπη για τον εαυτό μας πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να αγαπήσουμε κάθε στιγμή που μας λύγισε. Είναι μέρος της ζωής μας και μας διαμόρφωσαν. Οφείλουμε λοιπόν να μην τα θάβουμε στα πιο σκοτεινά ντουλαπάκια του μυαλού μας αλλά να τα εκθειάζουμε. Γιατί όσες ρωγμές και αν έχουμε, όσο χρυσό και εάν χρειάστηκαμε για να γεμίσουμε τα κενά , αυτά τα σημάδια μας καθιστούν διαφορετικούς.
Οι υψηλές προσδοκίες και η τελειότητα είναι μια ψευδαίσθηση που μας αρέσει πολλές φορές να προσδοκούμε, να θαυμάζουμε και να ζούμε. Αλλά δεν είναι παρά μια ιδέα.
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι σημάδια. Σημάδια όμως που πρέπει να αποδεχτούμε και με πολύ κόπο και αγάπη έχουμε αντιμετωπίσει και έχουμε αγαπήσει. Σημάδια που ... Ναι, δεν θα φύγουν ποτέ. Και αφού δεν θα φύγουν ποτέ, ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να τα κάνουμε όμορφα. Αρκετά όμορφα ώστε να μην είναι ασήκωτο το βάρος τους. Να μπορούμε με περηφάνεια και σεβασμό να τα κουβάλάμε όλη μας τη ζωή.
Και με τον ίδιο σεβασμό πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα σημάδια των άλλων, τα σημάδια που δείχνουν πόσες φορές έγιναν κομμάτια και έφτιαξαν την ζωή τους από την αρχή.
Εξάλλου, τι κρύβει περισσότερη δύναμη ; Κάτι που ήταν, είναι και θα είναι τέλειο; Ή ένας άνθρωπος που κλήθηκε να μαζέψει ένα ένα τα κομμάτια του και να επαναπροσδιοριστεί ;
Οτιδήποτε μας πλήγωσε, είναι και αυτό που μας έκανε πιο δυνατούς και πιο ξεχωριστούς. Αντί να προσπαθήσουμε να το κρύψουμε με κάθε τρόπο, ας το κάνουμε όμορφο και ας το σχεδιάσουμε πάνω μας με τέτοια τέχνη ώστε να δείχνει ότι δεν μας κατέστρεψε αλλά μας άλλαξε προς το καλύτερο.
Έτσι δεν θα νικήσει μέσα μας η δύναμη της καταστροφής αλλά η δύναμη της αναγέννησης. Έτσι θα μπορούμε να έχουμε το κεφάλι ψηλά και το βάρος που κουβαλάμε δεν θα μας κρατάει πίσω. Έτσι θα αποδεχτούμε το ότι όλοι άνθρωποι σπάνε, λυγίζουν. Έχουν όμως τη δύναμη να κάνουν τη δυσκολία τους χρυσό. Γιατί οι ρωγμές μας κάνουν ξεχωριστούς. Γιατί ο όμορφος άνθρωπος δεν είναι αυτός που δεν έσπασε ποτέ, αλλά αυτός που έσπασε και βρήκε την δύναμη να διακοσμήσει τις ρωγμές του με χρυσό. Ο άνθρωπος που συνεχίζει το ταξίδι της ζωής του με χαμόγελο, περηφάνεια και αξιοπρέπεια.
