Αλέξανδρος Καραγιαννίδης
Ονομάζομαι Καραγιαννίδης Αλέξανδρος. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Δράμα Είμαι πτυχιούχος εκπαιδευτικός όπου αποφοίτησα από το Παιδαγωγικό Τμήμα του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Ήμουν εθελοντής στα Παιδικά Χωριά SOS Θράκης διδάσκοντας μαθηματικά ως εκπαιδευτικός. Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο και συμμετείχα ως ενεργό μέλος σε παραστάσεις της θεατρικής ομάδας φοιτητών Αλεξανδρούπολης.
Λατρεύω την μαθηματική σκέψη, τα μαθηματικά, τα μαθηματικά ανέκδοτα, τα μαθηματικά παιχνίδια. Το τέννις είναι το πάθος μου για αυτό μακριά από την ρακέτα μου.
Δηλώνω «εραστής» της γνώσης και της μάθησης και λάτρης του διαφορετικού. Μου αρέσουν τα τα- ξ«ύ»δια αν και δεν έχω κάνει πολλά. Με αρέσει να διαφωνώ και να θέτω ερωτήματα. Μου την σπάει το «γιατί έτσι» ως απάντηση και η σιγουριά των ανθρώπων στις απόψεις τους.
Κύρια ενδιαφέροντα μου είναι τα Εθνομαθηματικά, τα Ρεαλιστικά Μαθηματικά, οι Κοινωνικές-Πολιτισμικές συνιστώσες της Εκπαίδευσης. Οραματίζομαι μια Δίκαια Ίση Εκπαίδευση για όλους.
Αυτά!
Προς εκείνους, εκείνες και τους άλλους,
Δύο «όχι» έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου. Το γνωστό: «Με θες; ΟΧΙ» και το λιγότερο γνωστό εθνικό «όχι». Η 28η Οκτωβρίου, χωρίς «μ», είναι μια μέρα τιμής και εθνικής περηφάνιας για τις ζωές των Ελλήνων. Σημαίες παντού και όλος ο κόσμος έξω για να τιμήσει τους ανθρώπους που θυσίασαν τις ζωές τους, για να μπορώ να γράφω εγώ σήμερα. Δεν ήταν οι μόνοι αλλά αποτέλεσαν σημαντικό μέρος της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Όταν στην Ιαπωνία μια πεταλούδα πετά, τα φτερά της δημιουργούν μια σειρά αντιδράσεων στον κόσμο. Θύμα των αντιδράσεων ήμουν και εγώ, καθώς η «τύχη» με έφερε να δω την πραγματικότητα από πρώτο χέρι.
Ας πάμε το χρόνο πίσω. Πολύ πίσω για την ακρίβεια. Τότε που δεν θυμάσαι τίποτα. Εκεί ακριβώς γεννήθηκε ένας μικρός μπόμπιρας. Ο Γιάννης ή ο Γιαννάκης. Πάρτε θέσεις γιατί θα παρακολουθήσουμε τη ζωή του Γιάννη σε fast forward. Σαν θεατές θα δούμε τη ζωή ενός «απλού ανθρώπου». Από την αρχή. Ξεκινάμε.
Κάθε μέρα που πέρνα ο κόσμος τούτος δεν σταματά να με εκπλήσσει. Προχθές είχα την τύχη να παρευρεθώ σε έναν διάλογο υψηλών αξιωματούχων του ελληνικού δημοσίου. Θέμα συζήτησης, οι πρόσφυγες. Στη διάρκεια του διαλόγου, ειπώθηκε μεταξύ άλλων η εξής φράση: «[…] αν είστε τόσο φιλόζωοι, υιοθετείστε ένα προσφυγόπουλο».
Μην σας ξεγελά ο τίτλος, δεν πρόκειται για την βιολογική εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά για ένα γεγονός που πάνω σε αυτό έμελε να δομηθεί η ζωή μου.
Μικρός σαν ήμουν, 4-5 χρονών, θαύμαζα ένα ζώο πάρα πολύ, τον πίθηκο. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου δείχνει στον υπολογιστή ένα παιχνίδι όπου μια ομάδα πιθήκων προσπαθούσε να αριθμήσει πόσες μπανάνες έχει ο καθένας αλλά και όλοι μαζί. Εσύ, ως χρήστης, τους βοηθούσες στην καταμέτρηση. Αμφιβάλλω αν αυτοί που μαζεύουν μπανάνες ως επάγγελμα έχουν αριθμήσει τόσες όσες εγώ εκείνη τη χρονιά.
1 Ιανουαρίου 2015. Ευχές, χαρές, φωνές ακούγονται στα περισσότερα σπίτια της Ελλάδας. Τα ποτήρια ψηλά και άντε στην «υγεία μας». Οι δρόμοι ξεχειλίζουν από κόσμο που είναι έτοιμος να ξεφαντώσει. Ταυτόχρονα όμως ένα άλλο σκηνικό διαδραματίζεται σε μερικά σημεία της Ελλάδος. Ένα από αυτά είναι και η Σάμος. Το σκηνικό αυτό δεν είναι τόσο όμορφο και διασκεδαστικό πόσο μάλλον λυπητερό.
