Καλέ μου φίλε και πιστέ αναγνώστη, Θανάση, όπως ίσως θα έχεις παρατηρήσει μετά από την παράθεση πάνω από 85 άρθρων μου, προσπαθώ να προσεγγίζω κάθε κοινωνικό φαινόμενο με την απομάκρυνσή μου από αυτό. Μπορεί αυτό να φαντάζει οξύμωρο, αλλά τίποτα δεν γεννιέται στο κενό, καλέ μου φίλε. Η Ελληνική κοινωνία έχει διαμορφωθεί μέσα από αιώνες Εθνικών και πολιτικών ζυμώσεων και κάθε αντίδρασή της είναι απλά μια ακόμα έκφραση του εθνικού μας DNA.
Θεωρώντας δεδομένο ότι οποιαδήποτε άλλη κοινωνία θα αντιδρούσε με διαφορετικό τρόπο σε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, προσπαθώ να διακρίνω τους λόγους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ράτσας μας, μέσα από την αντίδραση των επιμέρους ομάδων του Ελληνικού πληθυσμού. Η Ιστορία μας, άλλωστε, είναι ένας πολύτιμος οδηγός στην κατανόηση των ανακλαστικών της Ελληνικής κοινωνίας και στην πρόβλεψη της συμπεριφοράς της.
Η Ιστορία μας… ένα τεράστιο αγκωνάρι που έχει συνθλίψει κάθε δυνατότητα προσαρμογής της φυλής μας στον κόσμο που αλλάζει. Ένα συνονθύλευμα από ιστορικά γεγονότα, μύθους, θρύλους και δοξασίες που έχουν σχηματίσει μια άκαμπτη κρούστα επάνω στη συλλογική ψυχή του Έλληνα και του απαγορεύουν να κατανοήσει ότι αποτελεί μόνο τον ένα σε κάθε 500 κατοίκους του πλανήτη μας, που ζει σε μια μικρή γωνίτσα στο χάρτη και ακόμα κι αν αύριο χανόταν, τίποτα δεν θα άλλαζε στον κόσμο.
Aκόμη και στα πρώτα της δειλά βήματα, η Δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα έγινε έρμαιο των δημαγωγών, αυτών που χαϊδεύοντας το συλλογικό Εγώ των Αθηναίων, τους έστρεψαν σε καταστροφικά μονοπάτια. Ποτέ μας δεν θέλαμε να παραδεχτούμε ότι ίσως να φταίγαμε εμείς για τα δεινά του τόπου μας και πάντοτε προσπαθούσαμε να εξορκίσουμε όποια κακά μας έβρισκαν με την εύκολη λύση του να τα φορτώνουμε στις πλάτες κάποιων άλλων.
Οι Εβραίοι, τουλάχιστον, φόρτωναν τις ευθύνες για τα δεινά τους σε κάποιο άτυχο τράγο που τον απέπεμπαν από την κοινότητά τους, εμείς όμως αποζητούσαμε αποδιοπομπαίους τράγους ανάμεσά μας. Αριστείδης, Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Αλκιβιάδης, Περικλής jr., Ανδρούτσος, Κολοκοτρώνης, Τρικούπης και πάει λέγοντας…
Κι έτσι φτάσαμε, καλέ μου Θανάση, να εκμεταλλευόμαστε την Ιστορία μας σα μια φτηνή πόρνη. Να τη βγάζουμε μπροστά επικαλούμενοι τα κομμάτια των μύθων της που μας συμφέρουν τη δεδομένη στιγμή και να ουρλιάζουμε έμπλεοι εθνικού οίστρου, ελπίζοντας ότι οι φωνές μας θα καλύψουν όλες τις άλλες και θα ακουστούν από το άβουλο κοπάδι που λέγεται Ελληνικός Λαός. Το ίδιο κοπάδι που χρησιμοποιήθηκε από τους δημαγωγούς επί 3.000 χρόνια για να επιβάλλουν τη θέλησή τους επάνω στις εξελίξεις.
Άλλο ένα αγκωνάρι που ταλαιπωρεί την ψυχή μας με τον ίδιο τρόπο είναι και η θρησκεία, καλέ μου φίλε. Στην Ελλάδα έχει προ πολλού ξεχαστεί η συμπαντική ιδιότητα του ενός Θεού και στη θέση του φτάσαμε να λατρεύουμε ιερά πασουμάκια, τίμιες ζώνες, μυρωμένα κόκκαλα, κακόγουστες εικόνες και μια πληθώρα από «αγίους» και «γέροντες», οι οποίοι όσο ζούσαν έκαναν τα πάντα ώστε να εξαφανιστεί η αρχαία Ελληνική γραμματεία, ο Ορθός Λόγος και η Τέχνη και στη θέση τους να εγκαθιδρυθεί μια μονολιθική θεοκρατία που έχει έτοιμες δογματικές απαντήσεις για τα πάντα.
Δεν έχω τίποτα εναντίον της Πίστης του κάθε συμπολίτη μου, αλλά όταν αυτή η πίστη εμφανίζεται τόσο διαστρεβλωμένη ώστε να προσπαθεί (δια των επί της Γης «εκπροσώπων» του Θεού) να μου επιβάλλει τι θα σκεφτώ, πως θα εκφράζομαι και πως θα πρέπει να ζήσω, τότε κάτι πάει πολύ λάθος στην Κοινωνία μας, καλέ μου φίλε. Βλέπεις, η Ηθική πηγάζει από μέσα μας και όχι από το μπακαλοτέφτερο κάποιου ανέραστου ιεράρχη ή καλόγερου με μεσαιωνικές αντιλήψεις.
Πάρε λοιπόν μια γενναία δόση από Ιστορία, μύθους, θρύλους και ηρωικά κατορθώματα, ανακάτεψέ τα με κρυφά σχολειά, θαύματα αγίων, ιερά κειμήλια και υπερσυντηρητικές κοινωνικές προκαταλήψεις, πασπάλισέ τα με ανιστόρητες διεθνιστικές θεωρίες και ξεπερασμένες μαρξιστικές οικονομικές αντιλήψεις, βάλε μπόλικες πολιτικές αντιπαραθέσεις και ιδιοτέλειες, πρόσθεσε 2 κουταλάκια μαυραγοριτισμού και ωχαδερφισμού και βάλε τα στον καυτό φούρνο του 21ου αιώνα να ψηθούν εν μέσω οικονομικής κρίσης μέχρι να φουσκώσουν και να χυθούν έξω απ’το ταψί. Τι λύσεις μπορεί να περιμένει κανείς από αυτό το μίγμα;
Αυτό που προσπαθώ να σου περιγράψω με όρους Σκαρμούτσου, καλέ μου Θανάση, είναι ότι η Ελληνική Κοινωνία είναι αδύνατον να καταλήξει σε κάποιες λύσεις χρησιμοποιώντας τα ίδια παραδοσιακά υλικά που την οδήγησαν από τη μια εθνική καταστροφή στην επόμενη, εδώ και τρεις χιλιετίες.
Προσπαθώ να σου αποδείξω με τη φτωχή μου διαλεκτική, ότι αν θέλουμε να καταλήξουμε σε ένα μοντέλο διαρκούς ανάπτυξης της Κοινωνίας μας και ανάδειξης όλων των καλών στοιχείων της, θα πρέπει να ξεχάσουμε εντελώς την παράδοση, την Ιστορία και τη Θρησκεία μας και να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας από το Μηδέν, σαν ένα νεοσύστατο Κράτος που γεννήθηκε ξαφνικά, καταμεσής μιας ανταριασμένης θάλασσας.
Να ανακαλύψουμε τη Δημοκρατία ξανά, σαν κάτι καινούργιο και να προσδιορίσουμε τις κοινωνικές μας σχέσεις και αλληλεπιδράσεις σαν να μην υπήρξε ποτέ το εχθές. Να κλαδέψουμε ριζικά το δέντρο της φυλής μας και να αφήσουμε τα νέα κλαράκια να βλαστήσουν και να αναπτυχθούν σωστά.
Δυστυχώς, όπως μας έχουν αποδείξει χώρες όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία, κάτι τέτοιο απαιτεί μια τεράστια καταστροφή που θα μπορούσε ίσως να μας ξυπνήσει από τον εθνικό μας λήθαργο και θα μας επέτρεπε να αρχίσουμε από το Μηδέν.
Που φτάσαμε, καλέ μου Θανάση… Να αναλογιζόμαστε αν θα πρέπει να ψηφίσουμε αυτούς που θα καταφέρουν τελικά να μας καταστρέψουν για να μπορέσουμε να σωθούμε…
