Παραφράζοντας τη φράση του George Carlin για τους αμερικανούς... Σκεφτείτε πόσο χαζός είναι ο μέσος Έλληνας. Τώρα αναλογιστείτε οτι οι μισοί Ελληνες είναι πιό χαζοί από αυτό.
Η χαζομάρα ήταν κάτι που από μικρό παιδάκι με ιντρίγκαρε. Γνώριζα και μίλαγα με χαζούς ανθρώπους με απορία για το πώς είναι δυνατόν να σκέφτονται έτσι. Ο ένας πίστευε οτι οι αρχαίοι Έλληνες νικήσαν τους Πέρσες με εξωγηίνη τεχνολογία, ο άλλος έλεγε οτι "Ενας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται", ο τρίτος οτι αν φάς κρέας "Μεγάλη Βδομάδα" είναι κακό και προσβολή κτλ. κτλ..
Όλοι αυτοί εμφανιζόντουσαν σποραδικά στη ζωή μου καθώς μεγάλωνα. Άκακες μονάδες, ακίνδυνες. Ζούσαν ήρεμα μέσα στη χαζομάρα τους πολλές φορές φοβισμένοι να μοιραστούν τα πιστεύω τους με τους υπόλοιπους φοβούμενοι, ίσως, τη χλεύη που θα επακολουθούσε. Πολλές φορές, όταν δεν άντεχαν, πότε μουρμούριζαν μισόλογα και πότε με ύφος χιλίων καρδιναλίων άφηναν να εννοηθεί ότι αυτοί τάχα γνώριζαν μια απόλυτη αλήθεια αλλΆ ως εκεί.
Σαν κατάλοιπο του παρελθόντος τους έβλεπα, που καθώς ο κόσμος προχωράει μπροστά θα εξαφανιστούν. Φευ. Το δαχτυλίδι της βλακείας δεν καταστράφηκε ποτέ πραγματικα κι έτσι οι άρχοντες της ηλιθιότητας επέστρεψαν μαζικά και πλέον φαντάζουν πιο δυνατοί από ποτέ.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν, θυμάμαι στα τέλη της εφηβείας πια να βλέπω στη τηλεόραση μια εκπομπή του Δημοσθένη του Λιακόπολου. Να συνδέει με πάθος αρχαία Ελλάδα, χριστιανισμό και εξωγήινη τεχνολογία, σε ένα εντελώς αταίριαστο αστειούτσικο ποτ πουρί. Να πλάθει φανταστικούς εχθρούς, πάντα με τη δοκιμασμένη συνταγή που θέλει Εβραίους πίσω από όλα αυτά. Και να πουλάει βιβλία. Πόσα βιβλία. Και πόσο πάθος. Μια γραφική φιγούρα που κανείς, νομιζα, δεν έπαιρνε στα σοβαρά. Θυμάμαι τότε με τη σχεδόν παιδική μου αφέλεια, καθώς χάζευα το σόου που έκανε αναρωτιόμουν "μα καλά, ποιός θα αγόραζε τέτοια βιβλία;". ΟΚ, κάνει παρουσίαση αλλά... δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος να δίνει λεφτά για τέτοιες πίπες; Πόσο λίγα ήξερα.
Από τότε μέχρι σήμερα έχω συναντήσει στη καθημερινότητα μου υπερβολικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων που όχι μόνο τα διάβασε, αλλά και τα πίστεψε! Γιατί άντε καλά να τα διαβάσεις, μπορεί και για πλάκα (δε μπορεί γιατι έχουμε σοβαρότερα πράγματα, αλλά λέμε τώρα), αλλά να τα ενστερνιστείς κιόλας; Κι εγώ διάβαζα fantasy, αλλά ούτε ξωτικά πίστεψα ότι υπάρχουν ποτέ, ούτε ορκ και γκόμπλιν ή ο Ιησούς. Βασικά σόρρυ, ορκ υπάρχουν (βλ. χρυσαυγίτες).
Άνθρωποι βέβαιοι πως η Γη είναι κούφια. Άνθρωποι βέβαιοι πως ανάμεσά μας ζει και μια καμουφλαρισμένη φυλή ερπετών. Άνθρωποι που πιστεύουν σε Νεφελίμ κι Ελοχίμ, ότι σκατά κι αν είναι αυτά. Κι όλοι αυτοί που τα πιστεύουν αυτά... ζουν ανάμεσά μας, όπως ήταν κι ο τίτλος ενός από αυτά τα βιβλία!
Ταυτόχρονα με αυτό είχαμε τη πολιτική άνοδο του ΛΑΟΣ, ενός κόμματος που αποτελούταν κατά κύριο λόγο από τέτοιου είδους πολιτικούς και οπαδούς. Εκεί ο μέχρι πρότινος μεμονωμένος και παραμελημένος οπαδός τέτοιων "θεωριών" αναθάρρησε. Βρήκε ένα πολιτικό χώρο που να του ταιριάζει. Βοήθησαν και οι συγκυρίες. Στο εξωτερικό ένας Πούτιν που ισχυροποιούσε ξανά τη Ρωσία, επαναφέροντας παμπάλαιες ιδεοληψίες για σωτήριο "ξανθό γένος", ενώ ταυτόχρονα στο εσωτερικό υπήρχε και η δυναμική φυσιογνωμία του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, που κατάφερε τότε να ενώσει τα πλήθη των ηλιθίων στον αγώνα που χαρακτηρίστηκε δίκαια ως ο πιο ηλίθιος αγώνας όλων των εποχών. Στον αγώνα κατά των νέων ταυτοτήτων.
Το νερό είχε κυλίσει στ’ αυλάκι. Το ποτάμι δυστυχώς δε φαίνεται να γυρίζει πίσω. Κι αυτό που την προηγούμενη δεκαετία μεγάλωνε, φαίνεται πλέον να έχει γιγαντώσει. Οι χαζοί πλέον είναι περήφανοι και είναι ενωμένοι και δυνατοί. Υποστηρίζουν τα πιστεύω τους χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Ειδικά μετά τις τελευταίες εκλογές οπού τα κόμματά τους μπήκαν στη βουλή και συγκέντρωσαν περι το 15%, κυριολεκτικα δεν πιάνονται (βασικά μεταφορικά δεν πιάνονται, αλλά πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη λέξη "κυριολεκτικα" εντελώς λάθος, για να δώσω έμφαση και να νιώσω σαν δημοσιογράφος μεγάλου καναλιού).
(σ.σ.Το 15% που αναφέρω παραπάνω αποτελείται απο το άθροισμα των ψεκασμένων και των πραγματικά επικίνδυνων χαζών. Όχι ότι δεν υπάρχουν και σε όλα τα αλλά κόμματα, αλλά σε αυτά μιλάμε για τη συντριπτική πλειοψηφία)
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα; Υπάρχει φως στο τούνελ της οπισθοδρόμησης οπου κατευθυνόμαστε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τα τελευταία χρόνια; Δύσκολα. Πάρα πολύ δύσκολα.
Η σύλληψη και φυσικά καταδίκη των στελεχών της εγχώριας ναζιστικής οργάνωσης που γιγαντώθηκε τα τελευταία δύο χρόνια είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία αυτής της κατακαημένης χώρας να ανακόψει την ηρωική επιστροφή των χαζών. Να τους βάλει δακτυλοδεικτούμενους στη γωνία και να τους θέσει πρό των ευθυνών τους. Όχι οτι περιμένει κανείς να συνειδητοποιήσουν τι έκαναν αλλά τουλάχιστον από τις συνεχείς επιθέσεις είτε των ΜΜΕ, είτε των πολιτικών και όχι μόνο φυσιογνωμιών, είτε από όλους εμάς που στο κάτω κάτω ζούμε μαζί τους κάθε μερα να λυγίσουν, να ντραπούν και να επιστρέψουν στη παλιά καλή κατάσταση του αγαθού και άκακου χαζού.
Αλλά κάτι τέτοιο από μόνο του δεν είναι αρκετό και το ξέρουμε καλά όλοι μας. Γιατί πάντα θα υπάρχει ένας Παΐσιος, μια καφετζού, ένας αστρολόγος, μια ξεματιάστρα. Να τούς κρατάνε ζωντανούς κι έτοιμους να θεριέψουν ξανά στη πρώτη ευκαιρία. Τουλάχιστον να περάσουμε τη ναζιστική μπόρα τώρα και βλέπουμε για μετά.
