Μπορεί όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το σουρεαλισμό, εμείς να ζούσαμε... Τώρα που το ξανασκέφτομαι, την εποχή που οι άλλοι ανακάλυπταν το σουρεαλισμό, εμείς πραγματικά τον ζούσαμε. Για την ακρίβεια, δεν τον ζούσαμε μόνο τότε. Ψάχνω να βρω πότε δεν τον ζούσαμε. Μια ματιά να ρίξει κάποιος στην ιστορία μας, μόνο παραλογισμό θα συναντήσει.
Ο παραλογισμός είναι μια ευγενική και ήπια έκφραση που περιλαμβάνει -όπως μπορεί- την προδοσία, την αδικία, την αλητεία, τη ρεμούλα από τη μια, τη χαμέρπεια και το κωλοσφούγγι από την άλλη. Κάποια από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της χώρας.
Ο σουρεαλισμός ως ρεύμα καλλιτεχνικό ήρθε, έφυγε, άφησε πίσω του μαγιά για να γίνουν άλλα πράγματα.
Εμείς εδώ όμως, δεν τον είδαμε έτσι. Εξάλλου για την Ελλάδα οι τέχνες και τα γράμματα είναι πολυτέλεια. (Το λέω για όποιον νομίζει ότι πολυτέλεια είναι οι σπιταρόνες, τα ακριβά αυτοκίνητα και οι ζημιές στα μπουζουκωλάδικα –αρνούμαι να τα πω μπουζούκια).
Για τη χώρα μας λοιπόν, ο σουρεαλισμός υπήρξε τρόπος ζωής και το παράλογο έγινε ρουτίνα. Τόσο ρουτίνα που όσο πιο παράλογο είναι κάτι, τόσο πιο εύκολα το αποδεχόμαστε. Έχει γίνει η φύση μας και οτιδήποτε λογικό το απωθούμε.
Συμβαίνουν γύρω μας διάφορα. Ας μην πιάσω την πολιτική. Ας καταπιαστώ με την καθημερινότητα. Των ανέργων για παράδειγμα, που είναι και σκληρή. Ας πιάσω τον ΟΑΕΔ, που όλος ο κόσμος νομίζει ότι μοιράζει επιδόματα. Όπως αυτό για τους μακροχρόνια ανέργους που ξεκίνησε να μοιράζεται με τον καινούργιο χρόνο.
Στη χώρα λοιπόν του παραλόγου, με όλους αυτούς τους ανέργους, πολλοί από τους οποίους είχαν επιδοτηθεί, νομίζει κανείς ότι με τα νέα δεδομένα, θα επιδοτηθούν ξανά Λάθος.
Για το ελληνικό μαφιόζικο κράτος, μακροχρόνια άνεργος είναι αυτός που είναι χωρίς δουλειά και δηλωμένος στα κιτάπια του οργανισμού από ένα χρόνο μέχρι ένα χρόνο και τρεις μήνες.
Για να το πω απλά: Όποιος είναι πιο μακροχρόνια άνεργος από ένα χρόνο και τρεις μήνες, δε θεωρείται μακροχρόνια άνεργος, παίρνει τα παπάρια του στο πιάτο, δεν επιδοτείται, λιμοκτονεί, χεστήκαμε.
Οπότε μη φανταστείς ότι μοιράζονται επιδόματα. Παραλογισμοί μοιράζονται.
Αυτά για τους ανέργους που επιδοτήθηκαν γιατί ήταν υπάλληλοι. Τους ελεύθερους επαγγελματίες όμως, που δε δικαιούνταν μέχρι τώρα επίδομα, τους σκέφτηκε κανείς; Κι αυτοί δεν είναι άνθρωποι που χάσανε τις δουλειές τους; Αχ, αν δεν ήταν το ελληνικό κράτος που μεριμνά για όλα, κανείς δε θα νοιαζόταν γι' αυτούς. Πάρθηκε λοιπόν η καινοτόμα, η πρωτοποριακή, η ρηξικέλευθη απόφαση: Επίδομα ανεργίας στους επαγγελματίες.
Ναι, το κράτος αγαπά τον πολίτη που πεινά. Το αφεντικό τρελάθηκε και μοιράζει επιδόματα. Αρκεί να έχουν τακτοποιήσει τον ΟΑΕΕ τους. Είναι γνωστό εξάλλου. Κανείς δεν έκλεισε το μαγαζί του επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει τον ΟΑΕΕ. Όλοι τα έκλεισαν επειδή είχαν κουραστεί από την πολλή δουλειά, είχαν κάνει μια καλή κονόμα και αποφάσισαν να αράξουν, τα τεμπελόσκυλα.
Επειδή λοιπόν για να τακτοποιήσουν το ληστρικό αυτό ταμείο δε φτάνει το επίδομα, δε θα το πάρουν ποτέ. Οπότε για άλλη μια φορά μοιράστηκαν παραλογισμοί αντί επιδομάτων.
Κι ο κόσμος φεύγει. Φεύγουν αυτοί που θα μπορούσαν να προσφέρουν και μένουν πίσω τα λαμόγια. Και αυτοί που δεν έχουν ούτε για εισιτήρια. Να κάνουν δουλειές του ποδαριού, ανασφάλιστοι (αφού όλοι χρωτούν στον ΟΑΕΕ), με ευτελείς αμοιβές, μπας και βγει κάνα ψιλό και πληρώσουμε κάνα νοίκι και δεν ξεμείνουν στο δρόμο, ή στην καλύτερη περίπτωση, να έχουν ρεύμα και φαγητό. Για αυτές τις δουλειές λοιπόν, πρέπει, εφόσον δεν πληρώνουν ΟΑΕΕ, να τους κοπεί απόδειξη με παρακράτηση φόρου.
Δηλαδή από την ευτελή αμοιβή, θα αρπάξει το 20% η εφορία. Υποτίθεται θα το επιστρέψει. Δε θα το επιστρέψει. Την επόμενη φορά θα τα πάρει μαύρα. Στη δήλωση που θα κάνει, θα φανεί ότι δεν έχει εισόδημα. Και πώς ζει; Θα έπρεπε να έχει ψοφήσει. Θα πληρώσει πρόστιμο επειδή ζει. Δε θα βγάλει άκρη ποτέ.
Όμως δεν πειράζει. Θα έρθουν οι επενδυτές και θα δώσουν ανάσα στη νεκρή αγορά, θα φέρουν μια ανανέωση στην επιχειρηματικότητα. Έναν άλλον αέρα. Που -για να πούμε την αλήθεια- τον χρειαζόμαστε. Πήξαμε δηλαδή στα σουβλατζίδικα, στους φούρνους με χιλιάδες καλούδια και στα καφέ του δρόμου.
Θα έρθουν λοιπόν οι ατρόμητοι επενδυτές σε μια χώρα που θα τους γδάρει η εφορία και δε θα επιλέξουν μία από τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες με χαμηλή φορολογία, τη χαρά του φορολογούμενου επιτηδευματία. Θα επιλέξουν την Ελλάδα γιατί είναι η καλύτερη, γιατί έχει τις πιο ωραίες θάλασσες, έχει σουβλάκι και συρτάκι, άσε που είναι και καλό κορίτσι και κάνει ό,τι της λέει η τρόικα, χωρίς ζοριλίκια, άρα όλα τα κορίτσια της χώρας είναι το ίδιο υποτακτικά.
Θα μπορούσα να αναφέρω άπειρα παραδείγματα παραλογισμού όπου ο Ιονέσκο θα σήκωνε τα χέρια ψηλά. Σιγά το πράγμα. Εδώ εμείς σηκώνουμε ψηλά τα πόδια, έτσι ώστε να μας γίνει καλύτερα η εφαρμογή του κάθε νέου μέτρου, και δεν πάθαμε και τίποτα. Έχουμε συνηθίσει. Το κάθε κακό που έρχεται, μας βρίσκει ακόμη πιο ναρκωμένους, αδιάφορους, λαπάδες.
Ο ελληνικός λαός ανέχεται, αποδέχεται και προσυπογράφει τον ανασκολοπισμό του χωρίς δεύτερη σκέψη. Μάλλον έτσι του αρέσει. Μάλλον αυτός είναι ο τρόπος ζωής του. Είναι η φύση του. Η φύση του Έλληνα είναι ο παραλογισμός. Αποδεδειγμένα πλέον. Κι από αυτή τη φύση τρέμει μήπως και ξεφύγει και γίνει κάτι άλλο.
Ευτυχώς όμως. Οι εκλογές πλησιάζουν και θα του δοθεί η ευκαιρία να αποδείξει πόσο ανεπαρκής είναι. Πρώτος με διαφορά εμφανίζεται ο Καμίνης για δήμαρχος της Αθήνας. Με όλο το τίποτα που τον συνοδεύει. Θα μου πεις πως είναι ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς. Και δε θα έχεις κι άδικο.
Τυφλοί υποψήφιοι για το Δήμο Αθηναίων. Σ' αυτή την πόλη δεν βρέθηκε ούτε ένας αξιόπιστος να την αναλάβει.
Εδώ σταματώ την επιχειρηματολογία -είναι πλέον περιττή- προκειμένου να αποδείξω ότι είμαστε η χώρα που τίμησε το σουρεαλισμό όσο τίποτε άλλο. Ακόμη κι αν μας κάνουν άλλα τόσα, αυτοί που ψηφίζουν, εμείς δηλαδή, δε θα πάψουμε να είμαστε θιασώτες του παραλόγου.
Και θα το προκαλούμε.
Ας το απολαύσουμε λοιπόν.
