Η έμπνευση δύο νέων ανθρώπων να εμπιστευτούν την τύχη του κυοφορούμενου παιδιού τους σε ένα καλό μαιευτήριο των Αθηνών έγινε η αιτία, που σήμερα ο γράφων βρίσκεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο, για να γράψει το παρόν κείμενο, και δεν αποτελεί για τους γεννήτορές του τη θλιβερή ανάμνηση ενός τοκετού με κακό γι’ αυτόν τέλος.
Θυμάται τον εαυτό του να δηλώνει σε γονείς και συγγενείς, κατά σειρά, ότι θέλει να γίνει παλαιοντολόγος, αρχαιολόγος και ιστορικός, προτού καταλήξει δικηγόρος, φανατικός φίλος των διαβάσματος, του κινηματογράφου, της ιστορίας, του μπάσκετ και της καλής παρέας και ευτυχισμένος σύζυγος του πιο υπέροχου ανθρώπου, που γνώρισε στη ζωή του.
Αν θεωρείται αλαζονικό και, κατά συνέπεια, αμαρτωλό να δηλώνει κανείς τρισευτυχισμένος στη ζωή του, τότε είναι και αλαζόνας και αμαρτωλός και στην κοσμάρα του.