Θυμώνω.

Μ έναν θυμό που δεν είναι πάντα διαχειρίσιμος.

Μ’ έναν θυμό που με ξεπερνάει και με πατάει σε σημεία που πονάω, σε σπασμένα κόκκαλα, σε τομές και σε πληγές ακόμα ανοιχτές.

Με θυμώνει που μου παίρνουν το οξυγόνο και μου το πλασάρουν σαν είδος πολυτελείας λες και ζω σ’ έναν πλανήτη χωρίς αέρα.

Κάθομαι μπροστά στο λευκό χαρτί δέκα λεπτά, με τα δάχτυλα στις ενδεδειγμένες από 27ετίας θέσεις, ετοιμοπόλεμη για τυφλή πληκτρολόγηση χωρίς έλεος.

Με τα μωβ γυαλιά της πρεσβυωπίας μου, τα 45 συναπτά στην πλάτη μου, κι εκείνο το μυαλό μικρού παιδιού που έχει ακόμα την ικανότητα να κατεβάζει τοίχους προκειμένου να μάθει αυτά που δεν ξέρει.

Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι μια μάλλον ακραία μεταφορά βασισμένη στη θεωρία του χάους. Στην ουσία της, περιγράφει τις αλλαγές που μπορεί να προκύψουν όταν μια απειροελάχιστη απόκλιση ενός συστήματος από τις προγραμματισμένες και αρχικές του συνθήκες μπορεί σε βάθος χρόνου να διαφοροποιήσει το αποτέλεσμα μιας κατάστασης.

Εντελώς απλοϊκά λοιπόν, αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να προκαλέσει βροχή στην Κίνα.

Θυμάμαι μια ατάκα απο την αγαπημένη μου ελληνική ταινία "Μια ζωή την έχουμε" όπου ο συμπρωταγωνιστής του εξαίσιου Δημήτρη Χορν τον ρωτά το εξής:

«Αν σου έλεγαν ότι πατώντας ένα κουμπί, θα πεθάνουν στην Κίνα πενήντα χιλιάδες Μανδαρίνοι αλλά εσύ θα γίνεις ξανά νέος, θα το πάταγες;»

Η αγάπη φίλε μου δεν είναι φρούτο να το πουλήσεις στον πάγκο της λαϊκής. 

«Έλα πάρε κόσμε»,  κι όταν πλησιάζει το μεσημέρι κι είσαι έτοιμος να μαζέψεις τον πάγκο, να την δώσεις όσο όσο για να την ξεφορτωθείς. 

Δεν την ξεχωρίζεις με τις μέρες της εβδομάδος. 

Δεν ξέρω που είσαι. Ξέρω που ήσουνα όμως.

Δεν ξέρω τι λες. Θυμάμαι όμως πάντα αυτά που έλεγες.

Δεν ξέρω που κοιμάσαι. Νιώθω απλά ακόμα την ηρεμία όταν  ξεκουραζόσουν.

Σοβαρά και με το χέρι στην καρδιά, έλα να πούμε αλήθειες.

Εσύ, ο άντρας  στα χαρτιά και στην προσφώνηση Κύριος.

Μην καλυφθείς πίσω απ αυτά που λες στους υπόλοιπους, ούτε καν πίσω απ αυτά με τα οποία πείθεις τον εαυτό σου.

Μην έρθεις αν δεν είσαι σίγουρος ότι θέλεις να έρθεις.

Αν η αμφιβολία σου είναι ισχυρότερη από τη θέληση. Αν τα πόδια σου δεν σε τραβάνε να βάλεις τα παπούτσια.

Μην έρθεις αν δεν έχεις μάθει πρώτα να κουβαλάς το βάρος της ζωής σου.

Ένας χρόνος πέρασε.

Ένας χρόνος με κυβέρνηση του λεγόμενου αριστερού τόξου (όχι αυτό του Οδυσσέα), και σκέφτηκαν να το γιορτάσουν.

Βγάλανε αφίσες στους δρόμους (κάπου υπάρχει ένας νόμος απαγόρευσης αλλά μάλλον δεν ισχύει πια), κυκλοφόρησαν την είδηση στα κοινωνικά δίκτυα (ο μισθός να μπαίνει κάθε μήνα),  βγήκαν στην τηλεόραση (υπάρχουν ακόμα εμετικοί που τους στηρίζουν).

Φοβάμαι.

Φοβάμαι γιατί ζω σ έναν κόσμο που δεν πολεμάει για τίποτα.

Κάθεται στον καναπέ του και δεν ξεβολεύεται ούτε για να αλλάξει κανάλι στην τηλεόραση. Στέλνει τη γάτα, το σκύλο, το παιδί του ή ακόμα χειρότερα «εύχεται» το κανάλι να αλλάξει μόνο του.