Open Source Content Management

Μια συμφωνική ορχήστρα

Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.

Πιάνει βροχή.

Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου
γίνε φωτιά και όρμησε προς την ανηφοριά

Αν θεία μοίρα σου ανοίγει πληγές
άσε τον ήλιο να μπει από τις ραγισματιές

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

Πατρίδα μου είναι

ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο,

χωρίς πύλη.

Μπαίνω απ’ τον αέρα.

Ας θυμηθούμε τις μοναχικές βόλτες των λέξεων ενός ανθρώπου μόνου στην ζωή σ ένα δωμάτιο γεμάτο με ίσκιους απ τις μορφές του παρελθόντος του.

Ας σκύψουμε συμπονετικά μπροστά στην αδυναμία του να αποφασίσει τώρα που θέλει να πάει. Στον φόβο του να πλησιάσει την πόρτα εξόδου.

Του υποσχέθηκε ο κόσμος μια ζωή χωρίς αναστεναγμούς, χωρίς τυραννία.

(Καρλόβασι, 29. VI. 87.)

Ωραία που βγαίνει το πλοίο απ’ το λιμάνι. Ρόδινος ο καπνός του

μες στη χρυσόσκονη του δειλινού. Λοιπόν,

Οι περισσότερες πόλεις μοιάζουν μεταξύ τους: είναι ο κόσμος, η συνοικία των επιχειρήσεων, τα μπουρδέλα, η αστυνομία που μάλλον θα σε ενοχλήσει και μια ντουζίνα από ατάλαντους ποιητές που περιφέρονται.

Μόνο ο καιρός αλλάζει και η προφορά των ανθρώπων.

Αν δε σε ξαναδώ ποτέ

θα σε κουβαλώ πάντα

μέσα μου

Ποιο πάθος λες;

Αυτό ν’αφήνεσαι ρευστός
σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου;

Kαινούργιες θεωρίες.

Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.

Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.